Toen ik pas met zeilen begon, was ik bang dat Ivo en ik zo’n typisch ‘zeilstel’ zouden worden. Zo’n stel dat al jarenlang geen vliegtuig meer van binnen heeft gezien. Omdat alle vakantiedagen opgeslokt worden door die boot van ze.
Nooit met een gehuurde camper door adembenemend Canada rijden. In plaats daarvan elke zomer een trip naar de Oostzee of Zuid-Engeland. Omdat die plekken in drie weken vakantie te bereiken zijn met een zeilboot. Geen tapas happen in Barcelona, maar weken verwaaid liggen aan de Noord-Duitse kust. En dan heb ik het nog niet eens over de vele, vele vrije weekends die op gaan aan onderhoud..
Een paar jaar later ben ik tot de conclusie gekomen die angst toentertijd volkomen terecht was…
Ongemakkelijke vakanties
Onze vakantiebestemming van dit jaar was alles behalve exotisch te noemen. Een klein kustplaatsje in het Noord-Engelse Yorkshire. Waar de gemiddelde temperatuur tussen de vijftien en twintig graden lag. Het heeft ons een week gekost om er te komen. Nog eens een week om terug te gaan. Dagenlang op zee, zonder afleiding. Om en om slapen en wacht houden, in een oncomfortabel zeilpak, met een weinig buigzaam reddingsharnas om. Naar de wc op een emmer. Ha, vakantie!
De volgende vakanties gaan niet veel anders worden. Ik verwacht de komende paar jaar niet meer buiten Europa te komen. Misschien de komende tien jaar wel niet. En dat terwijl mijn leeftijdsgenoten de hele wereld over reizen. Welkom in mijn leven.
Oké, dat klinkt wel heel dramatisch. Laten we wel wezen: je bent er altijd nog zelf bij. Hoe modern de gadgets ook zijn, er zit nog altijd een ‘uit’ knop op. En die kun je indrukken, als jij dat wil.
Begrijp me niet verkeerd, ik houd van moderne communicatie. Je kunt contact houden met familie die ver weg woont, je kan het gezelschap van collega-zeilers opzoeken, je kan trots je laatste projecten laten zien aan de wereld, en als je je iets afvraagt heb je een antwoord zo gegoogled. Maar als we aan het zeilen zijn, vind ik het heerlijk om dat alles achter me te laten. Dat geeft rust. Maar hoe lang nog?
Wat er zo leuk aan is
En toch vind ik het fantastisch.
Waarom, in hemelsnaam? Sja, dat is lastig uit te leggen. Maar laat me het toch eens proberen.
Als ik ergens heen vlieg, gaat alles vanzelf. Ik stap in en na een paar uurtjes lezen stap ik weer uit, op een prachtige bestemming. Ik geniet. Maar toch mis ik iets. Ik mis dat trotse gevoel, dat ik zélf op die bestemming ben aangekomen. Ja, ik heb het ticket geboekt, en de veiligheidscontroles ondergaan. Maar voor de rest heb ik me laten vliegen. Geen kunst aan.
Hoe anders is het als je met je eigen boot ergens heen zeilt. Als je nog nooit het IJsselmeer bent overgestoken, voel je je na een tripje Lemmer-Enkhuizen al een hele ontdekkingsreiziger. Vanochtend was je nog in Friesland en nu hoor je overal een Noord-Hollands accent! Die kick is voor mij verslavend. En dus wil ik steeds een stapje verder. Eerst het IJsselmeer. Dan de Wadden. Buitenom naar IJmuiden. De eerste trip naar het buitenland. De eerste lange oversteek, die onze actieradius behoorlijk vergroot.
Meer en verdere bestemmingen komen binnen mijn bereik. Yorkshire is dan wel minder exotisch dan Thailand, maar met zijn rotsachtige kust was het ook zeer zeker niet mijn gebruikelijke vaargebied. De Shetland eilanden of de Lofoten zijn voor nu nog een stap te ver.
Maar een mens mag altijd dromen..
Zoals zovelen zijn Ivo en ik beperkt in onze tijd. Onze vakantiedagen zijn eindig. En er komt vaak van alles tussendoor. Verhuizingen, maar ook leuke dingen.
Deze winter zijn we wezen skiën. Dat was fantastisch, maar daardoor hadden we tijdens de zomervakantie helaas te weinig tijd over om verder te varen dan Yorkshire. Daar heb ik wel van gebaald, want ik hoopte door te kunnen varen naar Holy Island, een woest eilandje dat meer naar het noorden ligt.
Mijn transformatie tot zeilgek is compleet
En dus merk ik dat ik steeds en steeds meer in zeildagen begin te denken. En andere leuke dingen minder prioriteit krijgen. Een weekje Frankrijk is zó zonde van de vrije dagen. Volgend jaar maar niet weer doen, dus. Waarom in de toerbus stappen, als je ook kan zeilen?
Dus mijn transformatie tot zeilgek is compleet. Maar erg vind ik het niet. Want voor mij kunnen alle margarita’s en palmbomen op de wereld niet op tegen de kick van het zeezeilen..”